زالو چیست؟

زالو درمانی تاریخچه طولانی در شاخه های مختلف پزشكی دارد. در دوره های باستان كاربردهای وسیعی داشته است. از زمان های بسیار دور در مناطقی مثل یونان، رم و كشورهای عربی از زالو به عنوان روش خونگیری استفاده می شد و یكی از مهمترین و پر كاربرد ترین روش های درمانی برای خارج كردن اخلاط زائد در پزشكی یونانی به شمار می رود.

منابع زمان آن را ٢٥٠٠ سال قبل از مصر باستان تخمین زده اند، در سال های ١٣٠٨-١٥٦٧ قبل از میلاد، زالو در نقاشی های قبور فراعنه مصر به تصویر كشیده شده بود. اولین گزارش از زالوی پزشكی در شعر پزشكی ١٣٠-٢٠٠ سال قبل از میلاد نوشته شده است. بعد از آن در نوشته های چینی، سانسكریت، فارسی، عربی و رومی استفاده از زالو شرح داده شد.

پزشكان ایرانی از دیر باز از زالو درمانی برای مقاصد مختلف درمانی استفاده می كردند. ابوعلی سینا در کتاب قانون، استفاده از زالو را برای بیماری های پوستی مطرح می كند. بعد ها در قرن ١٢ هجری قمری، عبدالطیف بغدادی بیان نموده كه زالو می تواند برای پاك سازی بافت ها بعد از جراحی نیز استفاده شود.

کاربردهای اصلی زالو در طب قدیم عبارت اند از : عفونت حاد، التهاب موضعی، مشکلات قلبی، اختلالات گردش خون، تشنج (اسپاسم)، پرخونی، فشار خون، سایکوز، صرع، بیماری های گوش، بیماری های کبد، اختلالات روده ای، بیماری های طحال، آشالازی، آرتریت و نقرس، پلورزی، آسم و بیماری های پوستی.

علق جمع علقه به معنی زالو می باشد که گاهی به آن زیلو، زرلو و دیوچه می گویند. جذب خون توسط زالو از حجامت بیشتر و از فصد کمتر است. چون حجامت خون را از ظاهر و فصد از باطن و زالو از ظاهر و باطن هر دو جذب می کند.

زالو یک کرم حلقوی است که بدنش از ٣٤ بخش تشکیل شده است. ٣ فک یا دندان دارد که شبیه Y است و هنگام چسبیدن به بدن، آن ها را وارد پوست می کند که سوزش و درد نسبتا شدیدی دارد که چند دقیقه طول می کشد.

هر زالو دارای اندام های جنسی نر و ماده است اما برای جفتگیری دو زالو به هم می چسبند. هر زالو بعد از ١-٢ بار تولید مثل می میرد.

بهترین دما برای نگهداری زالو، حرارت بین ٤-١٠ درجه است. نگهداری زالو در آب، برای مدت طولانی مطلوب نیست و اگر در خاک مرطوب و تمیز باشند که نسیم خنک و سرد بر آن بوزد شاداب و سرحال می مانند.

زالوها معمولا نیاز به تغذیه ندارند و می توانند ازخاک مرطوب، مواد غذایی لازم را جذب نمایند.

بهترین نوع زالو متوسط الاندازه با سر بزرگ که رنگ آن ماشی و بالای آن به سبز بزند و دو خط زرنیخی طولانی بر پشت آن باشد است و در آب برکه های خزه دار که محل زیست قورباغه باشد صید شود.

انواع مناسب زالو درمانی:

• زالوی سرخ مایل به زرد و دارای پهلوی مستدیر

• زالوی جگری رنگ

• زالوهایی که شبیه ملخ های ریز هستند.

• زالوهایی که شبیه دم موش هستند.

• زالوهای باریک با سر کوچک

• زالوهای شکم قرمز به ویژه اگر در آب جاری باشند بهتر از زالوهای پشت سبز هستند.

انواع زالوهای سمی و غیر قابل استفاده:

زالوی مزغب (پشم دار)، دارای خطوط لاجوردی، رنگ بوقلمون، شبیه مار ماهی و آن چه در گودال های ردی رشد کرده باشد. استفاده از زالوهای سمی باعث ایجاد اورام، غشی، نزف الدم، حمی، استرخاء و قروح ردیه می شود.