خواص معجزه آسای عسل

در روزگاران کهن از غرغره عسل برای تسکین ناراحتی درد گلو برای خروج اخلاط استفاده می شده است. به مثابه نرم کننده روی آبسه های سفت و دردناک مالیده می شده و به صورت پاک کننده و التیام دهنده در زخم ها به کار می رفته است.

از مخلوط آب لیموترش و عسل و یا سرکه و عسل برای آرام کردن سرفه استفاده می کرده اند و در موارد کوفتگی عضله و در سوختگی‌های پوست و ناراحتی سینوس ها و شب ادراری کودکان و رفع بی خوابی، عسل تجویز می شده است. در قرن بیستم عصر و جدید، تحقیقات زیادی در مورد در مورد خواص درمانی عسل به عمل آمده و خاصیت ضد عفونی و ضد باکتری بودن عسل که مورد توجه حکمای دوران طب سنتی بود، تأیید شده است.

آزمایش هایی که توسط پزشک محققی به نام دکتر پی.جی آرمون در آفریقای جنوبی به عمل آمده و گزارش آن در یک مجله پزشکی منتشر شده، از عسل با موفقیت برای التیام زخم‌های عفونی بیماران در مرکز پزشکی مسیحیان در کلیمانجارو استفاده شده است.

عسل در اغلب اشخاص موجب آرامش شده و خواب آور است. سوخت و ساز عسل در بدن شبیه شکر است و طبق تحقیقات مرکز پژوهشی MIT و سایر دانشمندان مشخص شده است که شکر موجب تولید ماده سروتونین بیشتری در مغز می‌شود. سروتونین ماده‌ای است که فعالیت مغز را کند کرده، ایجاد خواب و آرامش می کند.

محققان مرکز تحقیقات آفریقای جنوبی در تحقیقات خود دریافتند که عسل رشد و تکثیر جرم هایی نظیر میکروب های سالمونلا E.Coli و Shigella را که همه میکروب های ایجاد کنندۀ اسهال هستند و در اغلب کشورهای در حال توسعه مرگ آفریدن اند متوقف و سرکوب می نماید. جالب آن است که وقتی عسل خورده می شود قدرت تأثیر آن بر ضد باکتری ها در مجاری روده ها حفظ می شود و به کنترل اسهال می گردد.

طبق توصیۀ مراکز کنترل بیماری‌ها، عسل را نباید به کودکان زیر یک سال داد. زیرا عسل ممکن است حامل اسپور باکتریایی ناراحتی بوتولیسم باشد که می‌تواند در رودۀ نارس کودک تکثیر یابد و با ایجاد کلنی باکتری، موجب مسمومیت شود.

با اینکه احتمال ابتلای به بوتولیسم در کودکان بسیار کم است و در سال ۱۹۸۶ فقط یک درصد بیماری بوتولیسم در دنیا گزارش شده که فقط ثلث آن در اثر عسل بوده است، با وجود این توصیۀ دانشمندان آن است که عسل به بچه های زیر یک سال داده نشود، زیرا ارزش خطر احتمالی آن را ندارد و سرانجام اینکه اشخاص مبتلا به دیابت متأسفانه از خوردن عسل محروم اند.