این بیماری بیشتر در افرادی به‌وجود می‌آید که مبتلا به بیماری قند می‌باشند. غیر از بیماری قند بیماری دیگری به نام دیابت بی مزه (مرض قند بدون قند) که در اینجا قند در ادرار نیست، اما بیمار دارای عطش فراوان است و گویی عاشق آب است.
در خون‌ریزی‌ها و تصادفات و هنگامی که مقداری زیاد خون از بدن دفع شده باشد، بیمار مبتلا به عطش زیاد می‌گردد. خوردن غذاهای شور و چرب میل به خوردن آب را زیاد می‌نماید.
درمان: سکنجبین با آب گرم نوشند و حب صبر با ایارج فیقرا به‌کار برند تا بدن از خلط غالب پاکسازی شود. جوشانده بادیان به صورت گرم و داغ موثر است، یا بادیان را کوبیده با آب گرم کفلمه نمایند. از خوردن غذای غلیظ و چرب و میوه‌جات بپرهیزند. در بیماری‌های تب‌دار که بیمار مبتلا به عطش است می‌توان از لعاب اسپرزه به تدریج استفاده نمود و عطش بیمار را ساکت کرد.
ماءالشعیر، لعاب اسپرزه، لعاب به‌دانه، آب خیار، شیره خرفه، مربای آلو، شربت آب غوره همگی مسکن عطش می‌باشند. غذاهای سرد و دوغ نیز در تسکین عطش موثر تر است.
ناگفته نماند که خوردن آب یخ باعث عطش می‌شود و آب گرم یا نیم گرم در تسکین عطش بهتر است.
در مزاج‌های گرم و خشک که مرتباً دهان، حلق و مری می‌خشکد درمان آن با شربت لیمو، سکنجبین، شیره خرفه، آب تمر هندی، آب انار، آب مربای آلو موثر است.
مبتلایان به عطش شربت بنفشه را با آب لعاب به‌دانه و آب انار شیرین مخلوط کرده به‌تدریج به جای آب بنوشند، آب برگ خرفه، آبغوره بی نمک و ماءالشعیر را با هم آمیخته یا به تنهایی مصرف کنند.
تمر هندی، آلوچه خشکه با غذای روزانه توأم سازند. اگر معده مبتلا به املاح صفراوی گردیده باشد بدی طعم دهان و تلخی آن و حالت خفتان و تهوع از علائم بیماری است.
|