قدمت طب اسلامی

در طی دوران رنسانس کتاب های دانشمندان مسلمان به زبان های اروپائی ترجمه شدند و این روند باعث پیشرفت اروپایی ها شد. گفته می شود که در زمینه طب، پس از انجیل کتاب “قانون در طب” ابن سینا متداول ترین کتاب در اروپا شد.

در طی این سال ها طب ایرانی در مراکز علمی و دانشگاهی غرب تدریس می‌شد، به طوری که بیش از پانصد سال کتاب قانون ابن سینا مرجع آموزش پزشکی بوده است.

در این دوران بود که مسلمانان با وجود جنگ های داخلی بتدریج از علوم دور ماندند.

در طی قرون 14 تا 16 میلادی به علت تعصبات مسیحی و شروع دوره رنسانس و به خصوص با ظهور پاراسلسوس که یک شیمیدان بود، طب سنتی به مرور جای خود را به طب شیمیایی داد. بعد از رنسانس در اروپا مسیر طب تغییر یافت و از داروهای طبیعی به سمت داروهای شیمیایی انتقال یافت.

در کشور ما علم طب در دوران هخامنشى داراى منزلت خاصى بوده است ودر کتب مذهبى زرتشت نیز به خصوص از بهداشت، بسیار سخن گفته شده است.

در دوران ساسانى دوران جدیدى در تاریخ طب ایران و نتیجتاً در طب اسلامى پدیدار شد. دانشمندان و پزشکان عالى رتبه از مرز ها به ایران مهاجرت کردند و به تعلیم این دانش اشتغال ورزیدند و به این ترتیب بیمارستان و مدرسه جندى شاپور تأسیس شد.

در دوران انوشیروان انقلاب بزرگى در علم طب ایران و جهان به وقوع پیوست که همانا تأسیس اولین کنگره پزشکى براى مناظره و مباحثه پزشکان در مورد فلسفه و طب بوده است.

در دوران اسلامى به برکت تعالیم اسلامى، مسلمانان به خدمات بزرگى در علم طب، ترجمه و تألیف متون پزشکى، توفیق یافتند. در دوران اسلامى به خصوص در باب ترجمه، در اثر تشویق هاى افراد درجه اول اجتماع، باب جدیدى بر مترجمین باز شد و آثار زیادى به صورت کتاب هاى طبى، علمى، فلسفى، تاریخى و غیره از زبان یونانى به عربى ترجمه شد.

بیشترین سهم در طب اسلامى، متعلق به ایرانیان است و مى توان از پزشکان مسلمانی چون محمد زکریاى رازى با بیش از صد و چند جلد کتاب و رساله در طب و شیخ ابوعلى سینا صاحب و مولف کتاب «قانون» و «نبض» نام برد.

آن ها عقل سلیم و تجربه را سرچشمه تحقیقات خود قرار دادند.تحوّل عظیمی در نشر متون پزشکی در طب ایرانی اسلامی با تالیف کتاب «ذخیره خوارزمشاهی» توسط سید اسماعیل جرجانی (متوفی سال ۵۳۱ ق.)، این دانشمند والامقام ایرانی ایجاد شد. این کتاب به زبان فارسی است.

با نفوذ غرب در دوره صفویه و قاجاریه، طب سنتی ایران از زادگاهش طرد شد و جای خود را به سیستم درمانی غربی و داروهای ساخته شده توسط آنان داد.

با همت اساتید دلسوز و تلاش علاقمندان به سلامت جامعه، وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی، آموزش طب و داروسازی سنتی ایران را بصورت آکادمیک و تخصصی در دانشگاه های علوم پزشکی کشور از سال ۱۳۶۸ آغاز کرد. اکنون هر سال اکثر دانشگاه های علوم پزشکی کشور از بین پزشکان و داروسازان برای ادامه تحصیل در این دو رشته به صورت تخصصی دانشجو می پذیرند.